Minister van Financiën Hoekstra heeft in een brief van 5 februari 2020 gericht aan de Vaste Commissie voor Financiën van de Tweede Kamer, zijn reactie gegeven op een vraag over huwelijk en samenwonen en de eigenwoningregeling en dan specifiek op de civielrechtelijke en fiscaalrechtelijke verschillen.
Het BW verplicht sinds begin deze eeuw gehuwden niet meer om samen te wonen op hetzelfde adres. Ook volgens de Wet IB zijn echtgenoten elkaars fiscale partner, ongeacht of zij samenwonen. Fiscale partners kunnen echter maar één woning aanmerken als eigen woning, ook als zij ieder een woning in eigendom hebben. De andere woning wordt aangemerkt als tweede woning en valt in box 3 van de inkomstenbelasting. Het fiscale partnerschap van echtgenoten eindigt op het moment dat zij niet (meer) op hetzelfde woonadres zijn ingeschreven in de Basisregistratie Personen en een verzoek tot echtscheiding of scheiding van tafel en bed is ingediend. Bij het vervallen van de verplichting tot samenwonen voor gehuwden in het BW is aangegeven dat dit geen gevolgen heeft voor de Inkomstenbelasting.
Minister Hoekstra stelt dat het beroep op de zogenoemde hardheidsclausule door een echtpaar, dat ieder claimt een ‘eigenwoningen’ te hebben, door hem zal worden afgewezen. De hardheidsclausule wordt toegepast in zeer uitzonderlijke gevallen en bij een ‘onbillijkheid van overwegende aard’. Daarvan is alleen sprake als het gaat om een gevolg dat de wetgever had voorkomen wanneer hij dat bij het maken van de wet had voorzien. De wetgever heeft de situatie van niet-samenwonende echtgenoten echter onderkend door geen aanvullende materiële voorwaarden te stellen aan het fiscale partnerschap. Er is door de wetgever bewust voor gekozen dat fiscale partners samen maximaal één woning in box 1 kunnen aanmerken als eigenwoning.
Bron: Rijksoverheid.nl