Uitspraak hof over gebruikelijkheid en werkkostenregeling

Bij het bepalen of een verstrekking gebruikelijk is, gaat het volgens het hof – ook in 2012 en 2013, de jaren waarover het geschil gaat – zowel om de aard als om de omvang van de verstrekking. Verder moet het ook gebruikelijk zijn dat de werkgever de belasting over die verstrekking voor haar rekening neemt.

Een interne uitvraag door de inspecteur binnen de Belastingdienst is niet voldoende om te bepalen of een verstrekking gebruikelijk is. Ook als dat binnen de Belastingdienst niet bekend is, kunnen bedrijven aandelenplannen hebben waarvan de voordelen zijn aangewezen onder de WKR.

Volgens het hof is niet aannemelijk gemaakt dat de werkgever binnen zijn eigen organisatie dezelfde nettobonussen in soort en omvang geeft aan andere werknemers dan de leden van de groepsraad. Daarmee is de gebruikelijkheid beperkt tot de groepsraadleden.

De Belastingdienst heeft naast een interne uitvraag ook extern uitvraag gedaan onder 88 bedrijven. Hoewel deze informatie niet volledig beschikbaar is gesteld aan de werkgever, oordeelt het hof  dat de door de Belastingdienst gedane uitvraag voldoende representatief is. Daarbij mocht de Belastingdienst van het hof gebruik maken van de bevoegdheid om bedrijven te verplichten antwoord te geven aan de fiscus.

Daarnaast oordeelt het hof dat de door de Belastingdienst gedane externe uitvraag ook representatief genoeg is om een oordeel te kunnen geven over de gebruikelijkheid over de nettobonussen.

De uitkomst van de uitvraag laat zien dat meer dan de helft van de aangeschreven bedrijven bonussen verstrekt maar niet van gelijke omvang. De bonussen werden ook niet als eindheffingsbestanddeel aangemerkt.

In de jaren voor 2012 is de belasting over de aandelenbonussen gedragen door de werkgever. Hierbij is het voordeel verloond op de loonstaat van de individuele werknemer. Het hof oordeelt dat die eerdere verstrekking niet maakt dat onder de WKR de verstrekking gebruikelijk is en voert daartoe twee redenen aan:

1. het betreft een verloning op de loonstaat van de individuele werknemer;
2. de werkgever behaalt een voordeel als belastingheffing tegen 80 procent plaatsvindt in plaats van 108,3 procent.

Het hof verklaart het beroep tegen de naheffingsaanslag 2012 ongegrond en handhaaft de naheffingsaanslag 2013.

De uitspraak van het hof biedt op een paar onderdelen meer duidelijkheid voor de praktijk.

• Naast de gebruikelijkheid is ook de omvang van de beloning die wordt aangewezen als eindheffingsbestanddeel onder de WKR van belang.
• Informatie waarover alleen de Belastingdienst op basis van interne gegevens kan beschikken is onvoldoende als onderbouwing voor het vaststellen van de (on)gebruikelijkheid.
• Ook al wordt een loonbestanddeel al jaren aan werknemers verstrekt of vergoed, dan is het daarmee nog niet gebruikelijk dat het loonbestanddeel als eindheffingsbestanddeel is aan te wijzen..
• Een loonbestanddeel wordt eerder als gebruikelijk beschouwd als alle of grote groepen werknemers binnen een organisatie dit loonbestanddeel ontvangen.
• Tussen werkgevers en de Belastingdienst is een ongelijk speelveld ontstaan om de (on)gebruikelijkheid te onderbouwen. De Belastingdienst kan wettelijke bevoegdheden inzetten om externe informatie op te vragen bij andere vergelijkbare werkgevers en hen te verplichten de vragen te beantwoorden. Deze bevoegdheid heeft een werkgever niet.

Bron: KPMG Meijburg

Uitspraak Hof Den Haag, 11 augustus 2020 (nog niet gepubliceerd op rechtspraak.nl)